środa, 22 czerwca 2016

Polska U-boczna

---ŻMIGRÓD (niem. Trachenberg). Pałac:
Na bazie średniowiecznego zamczyska Melchior von Hattzfeld, feldmarszałek austriacki, wzniósł okazały barokowy pałac w II poł. XVII wieku lub na początku XVIII w.Średniowieczne budynki z wyjątkiem wieży zostały zburzone.Architektem nowego, klasycystycznego skrzydła, był Carl Gotthard Langhans.W dniu 9 lipca 1813 roku pałac był miejscem spotkania cara Rosji Aleksandra I oraz króla pruskiego Fryderyka Wilhelm III, którzy wraz z posłami angielskim i austriackim opracowywali plan ostatecznego pokonania Napoleona. Ustalenia przeszły do historii jako tzw. protokół trachenberski lub protokół żmigrodzki. Pałac został zniszczony w 1945 i nie został odbudowany. ---HENRYKÓW (niem. Heinrichau):
Pierwsza wzmianka o wsi pochodzi z roku 1222. Opactwo cystersów zostało ufundowane przez kanonika Mikołaja, notariusza Henryka Brodatego, który zaprosił tu cystersów z Lubiąża w roku 1227. Najazd Tatarów w roku 1241 zniszczył zarówno wieś jak i zabudowania klasztorne. Murowany romański klasztor wybudowano około roku 1270 i założono szkołę; około roku 1300 mieszkało tutaj 45 mnichów i 50 braci konwersów. W roku 1270 autor pisanej po łacinie księgi henrykowskiej wpisał w niej zdanie, uchodzące za najstarsze zachowane na piśmie zdanie w języku polskim. Kościół klasztorny stał się nekropolią Piastów ziębickich. Zachował się nagrobek Bolka II Ziębickiego i jego żony Guty. W roku 1810 król pruski Fryderyk Wilhelm III na mocy edyktu zlikwidował opactwo, a jego dobra skonfiskowano. W roku 1812 siostra króla pruskiego, Wilhelmina Pruska (1774-1837) (późniejsza królowa Holandii), nabyła dobra henrykowskie tworząc największą na Śląsku posiadłość Hohenzollernów. Później właścicielami stali się książęta Sachsen-Weimar-Eisenach. Ostatni z nich, Wilhelm Ernest II po abdykacji 9 listopada 1918 r., często przebywał wraz z małżonką Feodorą w Henrykowie. Po śmierci w 1923 r. jego doczesne szczątki zostały złożone na terenie parku przyklasztornego. W wyniku II wojny światowej wieś znalazła się w granicach Polski. Niemieccy mieszkańcy zostali wysiedleni w nowe granice Niemiec. ---RATNO DOLNE (niem. Niederrathen)- zamek:
Zamek rycerski na wzgórzu, zbudowany na początku XVI wieku na planie nieregularnym jako siedziba rodowa Panowniców. Pierwsza wzmianka historyczna pochodzi z 1377 roku. W drugiej połowie XVI wieku, kiedy właścicielem zamku był Ulrich von Hardegg, rozbudowany i otoczony wałami. Po 1945 był on użytkowany przez PGR, następnie mieścił się w nim dom wczasowy ZNP, jednak z uwagi na brak remontów sukcesywnie podupadał. Obecnie rezydencja jest własnością prywatną jednak nie poprawiło to jej stanu technicznego. ---BORZYGNIEW (niem. Bergen0. Pałac:
Pierwotnie w Borzygniewie stał renesansowy dwór obronny, zachowana na fasadzie data wskazuje, że budowę zakończono w 1613r., zapewne dla ówczesnego właściciela Krzysztofa von Muhlenheim und Domanze. W XVIII i XIX w. budynek przechodził kolejne przebudowy zmieniające jego charakter na dworski. W 1872 r. właścicielem posiadłości został Albert Scheller. W 1937 r. dobra wykupiło państwo, a w dworze urządzono siedzibę Staubecken-Planungsamt (Urząd ds. Planowania Zbiorników Wodnych), przygotowującego plany budowy zbiornika retencyjnego na Bystrzycy. Podczas działań wojennych w kwietniu 1945 r. ostrzał artyleryjski i wywołany przez niego pożar zniszczyły dwór w Borzygniewie. Pomimo wpisania do rejestru zabytków ruin dworu nie podjęto próby odbudowy budynku ze zniszczeń z 1945 r. Przed wojną dwór miał masywną, zwartą bryłę i nakryty był podwójnym dwuspadowym dachem z wysokimi szczytami. Zewnętrzną dekorację stanowiły geometryczne sgrafitto i dekoracyjne gzymsy i boniowania. Sień główna zdobiona była stiukiem zdobionym geometrycznie. ---MIETKÓW (niem. Mettkau): Jezioro:
Jezioro Mietkowskie (Zalew Mietkowski, czasem nazywane też Jeziorem Domanickim) – największe w województwie dolnośląskim jezioro. Jest to jezioro zaporowe utworzone przez wybudowanie zapory na rzece Bystrzycy w Mietkowie, około 25 km na południowy zachód od granic Wrocławia. Geograficznie położone jest na Równinie Świdnickiej, w przecinającej ją Dolinie Bystrzycy i położone na terenie Parku Krajobrazowego Dolina Bystrzycy. Do jego budowy przystąpiono w roku 1974, a wypełnianie zbiornika zakończyło się w 1986. Ziemno-betonowa zapora ma długość 3,2 km i wysokość 17 m. Jezioro pełni funkcję zbiornika retencyjnego. Z dna jeziora wydobywane jest także kruszywo, co pogłębia dno.